Jakże więc intensywnie współgra pomysł znanego łotewskiego reżysera Alvisa Hermanisa, by przenieść akcję do muzeum pełnego najpiękniejszych renesansowych obrazów, z moim odczuwaniem "Trubadura". Powiem więc wprost, że uważam koncept Hermanisa za kapitalny, a cały spektakl za wydarzenie najwyższej miary tegorocznego festiwalu w Salzburgu.
Któż z nas, przechadzając się po salach pełnych największych malarskich arcydzieł, nie chciałby, jak dziecko, przejść "na drugą stronę lustra" , wejść w świat tych obrazów, zobaczyć co jest za widnokręgiem narracji? Coś z tej tęsknoty za dopowiedzeniem i ożywieniem nieruchomych malarskich opowieści jest wpisane w pomysł na tak zgrane i popularne dzieło jak "Trubadur".
Dominuje czerwień jako oczywisty kolor krwi, a w dalszych znaczeniach - zemsty, pasji, duszy...
Najpierw oglądamy przechadzających się turystów z włoskiej wycieczki, którą oprowadza przewodnik Ferrando ( w tej roli wyborny wokalnie Riccardo Zanellato). Cały czas na stołeczku siedzi sobie strażniczka zbiorów, która wkrótce przemieni się w Leonorę z Verdiowskiego fresku.
Niczym pod osłoną magicznej nocy w muzeum - balansujemy między wyobrażeniem a rzeczywistością, jawą a snem, teraźniejszością a przeszłością. A gdzie jak nie w muzeum te wymiary tak blisko się spotykają i przenikają? Gdzie tak bardzo przeszłość się spotyka z teraźniejszością...
Mam wrażenie, że szczególnie w tym przypadku, spektakl się odbiera inaczej na ekranie telewizora (kompletniej?) niż z widowni gigantycznego festspielhaus. Mnie było dane oglądać w domowych pieleszach (dzięki ci, Arte).
Sukces spektaklu współtworzyła wybitna obsada wokalna. Anna Netrebko, choć nie w tak wielkiej formie jak podczas premierowego spektaklu transmitowanego przez EBU, potwierdziła, że jest Leonorą na miarę Marii Callas i Leontyne Price. Drugą gwiazdą obsady, choć zapewne nie wszyscy się ze mną zgodzą, jest kanadyjski kontralt Marie Nicole Lemieux w roli Azuceny. Śpiewa perfekcyjnie, a do tego jest bardzo sprawna aktorsko.
Najlepszy aktualnie włoski tenor, Francesco Meli, to jakby klasyczny, przeniesiony z epoki Giuseppe Di Stefano, promienny, słoneczny Manrico - jakże inny od Jonasa Kaufmanna. Meli może nie jest obdarzony taką charyzmą jak jego niemiecki kolega, nie daje nam popisowej stretty z wysokim C (ale, przepraszam, kto jest teraz nam w stanie to dać?), ale, wg mnie, Manrico pięknie leży w jego frazie, kolorze głosu i umiejętności śpiewania w zespołach. To Manrico młodzieńczy i namiętny. A zarazem stylowy i elegancki.
Smutny, ponownie, jest przypadek Placido Domingo. Nie był, nie jest i nigdy nie będzie barytonem. Samo ciemne zabarwienie głosu nie jest wystarczającym powodem, by w wieku 70 lat, sięgać po rolę w której nawet Leo Nucci byłby już nieco problematyczny. Wolałbym zachować w pamięci Maestra Domingo jako jednego z największych tenorów XX wieku.
A wracając do wizji Łotysza. W finale opery nie trzeba było "scenicznej jadki" i przesadnie wyrażanych emocji. Puste ściany po obrazach, porozrzucane płótna jakby przygotowane do podpalenia powiedziały nam wszystko.
Anna Netrebko była rewelacyjna naprawdę w tej roli.
OdpowiedzUsuń"Drugą gwiazdą obsady, choć zapewne nie wszyscy się ze mną zgodzą, jest kanadyjski kontralt Marie Nicole Lemieux w roli Azuceny. Śpiewa perfekcyjnie, a do tego jest wybitną aktorką." - cóż, brzmienie głosu Marie Nicole Lemieux i wykonanie tej partii nie było dla mnie specjalnie porywające.
Jeśli Francesco Meli zyskał tu akceptację jako Manrico, to bardzo ciekawe. Czyli on i Cavaradossiego też może śpiewać bez narażania się tutaj na krytykę ? Do niego akurat "argument nieodpowiedniego wolumenu" nie ma zastosowania?
Moim zdaniem "argument nieodpowiedniego wolumenu" nie ma zastosowania, bo włoski tenor posiada brzmienie "na Manrica". Słyszałem go w tej roli na żywo w Wenecji i słyszałem np. jego Gustava w "Balu maskowym" w Weronie. W obu przypadkach, nawet jeśli momentami na granicy, to jednak było to bardzo dobre role.
OdpowiedzUsuńMeli, zdaje się, jeszcze nie śpiewał Pucciniego, jakoś nie widzę go, póki co, w repertuarze werystycznym.
Jeśli idzie o Lemieux, no cóż, mnie się ona bardzo podobała pod względem interpretacji wokalnej i scenicznej. Nawet jeśli nie zawsze brzmiała jak rasowa Azucena w stylu wielkich mezzosopranów jak Zajick czy Cossotto. Ale było to dla mnie bardzo żywe, nowoczesne wykonanie, bardzo dobrze się wpisujące w koncepcję reżysera.
A co to znaczy, że tenor posiada brzmienie na Manrica?
OdpowiedzUsuńPani mnie trochę tu przepytuje z mojego gustu, wyobrażeń o roli, wiedzy...A ja się staram to wszystko przekazać w moich wpisach. Może ma Pani ochotę się podzielić swoimi wrażeniami z tego "Trubadura" - wtedy będziemy mieli solidniejsze pole do rozmowy.
OdpowiedzUsuńDo pisania ciężko mi się zabrać ostatnio, bo piszę o tym, co mnie naprawdę poruszyło :)
OdpowiedzUsuńProszę się nie denerwować - zaintrygowało mnie po prostu to stwierdzenie, że tenor ma brzmienie na Manrica i liczyłam na wyjaśnienie. ( A jest może jakiś tekst na ten temat?)
Nie denerwuję się:) wręcz przeciwnie: miło mi się z Panią rozmawia. I dziękuję za, niejako, podrzucenie tematu. Możliwe, że jeden z przyszłych wpisów poświęcę różnym postaciom operowym i ich głosom. Pozdrawiam i zapraszam.
Usuń